Ik heb er zin in :D

Lieve vriendinnetjes, familie, vrienden, en anderen,

De vlucht is goed gegaan en gelukkig voel ik mij niet zo beroerd als de vorige keer! Ik ben lekker aan het genieten van alles en heb heerlijk mijn eigenlijk plekje in plaats van dat ik alles moet delen in het huis! Het voelt alsof ik nog niets heb gedaan, maar hoop dat de blog toch leuk is om te lezen!



Ik wist dat hij ging komen, maar toch verraste het me weer. De hittevlaag komt me tegemoet als ik het vliegtuig uitstap. Gelukkig heb ik alleen een hemdje aan - mijn T-shirt heeft het niet droog gehouden nadat de hand-desinfectie onder de druk in het vliegtuig bezweek en leegspoot op zowel mijzelf als de persoon die naast mij zat toen ik deze open probeerde te maken. Ik ben zowaar de tweede die het vliegtuig uit stapt en weet niet hoe snel ik richting de douane kan komen. Het formuliertje met de gebruikelijke vragen (wie ben je, waar kom je vandaag, hoe lang blijf je etc.) konden we gelukkig al in het vliegtuig invullen en ik hoef dus alleen nog maar een stempel te halen, voor 40 euro, om door te mogen lopen. Ik loop snel verder naar de volgende ruimte waar ik de koffers al over de band zie rollen, maar helaas zijn deze nog niet van mijn vlucht. Het lijkt uren te duren, maar waarschijnlijk is het een minuut of 10 later als ik koffers van Turkish Airlines voorbij zie komen. Eindelijk zie ik dan ook mijn koffers op de band verschijnen en kan verder lopen om te zien wie mij op komt halen.

Ditmaal blijken alle mensen buiten te moeten wachten (vorige keer stonden ook veel mensen binnen) en ik denk peinzend na hoe ik Jackson ga vinden in het donder tussen al die mensen die druk met hun bordje staan te zwaaien in de hoop dat ik degene ben die ze zoeken. Gelukkig, Ik ben nog niet buiten of ik zie Blessing (het zusje van Jackson) al voor mijn neus verschijnen en ik volg haar naar Jackson, die ik vervolgens natuurlijk heel lang knuffel! (want tja een kus is niet toegestaan in het openbaar, dus dat kan ik dan ook maar beter niet doen). Met een gniffelende blik probeert Blessing mij wijs te maken dat alleen zij mij zijn opkomen halen, maar ik moet haar helaas teleurstellen want ik geloof haar niet en als we bij de auto aankomen blijkt al snel dat hij net als vorig jaar weer gezellig vol zit! Super lief om al die slapende koppies in de auto te zien, wachtend tot ik er eindelijk week ben!

De rest van de vrijdag heb ik lekker geslapen en niets gedaan.. En eigenlijk waren zaterdag en zondag zo ongeveer hetzelfde. Zondag ben ik nog wel even wezen zwemmen, maar had het na een paar baantjes ook eigenlijk wel weer gehad. Gelukkig ben ik dit jaar niet zo ontzettend moe en slecht als vorig jaar, maar mijn eetlust moet ik nog wel even aanpassen aan het lokale eten. Ik heb echter al genoeg mensen gehad die me vertelden ‘you look healthy, you look fat, that is so great’ .. en moet dus elke keer weer nadenken over het feit dat dit voor hen zeer positief overkomt, terwijl dat in Nederland natuurlijk totaal omgekeerd is. ;)

Maandagmiddag, ik ga maar eens een kijkje te nemen bij het Babieshome. Omdat de meeste kinderen slapen, ga ik na het begroeten van de aunties, eerst naar de Bulungi kinderen (met een beperking). Nog voordat ik zit zie ik een glimlach van oor tot oor op het gezicht van Stella! Wat een blijdschap, ze herkent me nog en komt snel bij me op schoot zitten. Het duurt ook niet lang voordat Namwase zich weer vertrouwd voelt bij mij en ik ga rustig liggen met haar op mijn buik. Als de rest van de kinderen wakker worden ga ik ook daar even kijken of ze me nog herkennen. Ik wist dat er veel kinderen teruggeplaatst waren bij hun ouders of grootouders maar ik schrok toch een beetje bij het zien van het kleine aantal kinderen. De meeste moeten even wakker worden en sommigen negeren me eerst, maar ook bij de grootsten begint het door te dringen dat ik toch al wel eerder ben geweest en ze komen snel op schoot zitten.

Dinsdagochtend slaap ik toch stiekem nog een beetje uit, rommel een beetje in mijn kamer, en kom rond 11 uur bij de Babieshome aan. Er is niet veel te doen en er zijn veel vrijwilligers om de kinderen te vermaken. Ik ga even kijken bij de preschool, die op dit moment uit één klasje bestaat van ongeveer 8 kinderen. Als ik binnen kom lopen zitten ze keurig op hun stoeltje en worden 1 voor 1 naar voren geroepen om de lerares na te zeggen met tot 10 tellen waarna ze een snoepje (vitaminenpil in de vorm van een grote gummi beer) krijgen als beloning. Ze mogen nog even heerlijk kleuren, waarna de preschool alweer is afgelopen. De jongere kinderen zijn de hele tijd gewoon gezellig buiten aan het spelen met de andere vrijwilligers. Na de lunch, helaas voor mij alleen zoete aardappel aangezien ik geen bruine bonen lust, heb ik een afspraak met Rachel. Zij is nog de project coördinator tot eind april ongeveer. We spreken af dat ik de komende 3/4 weken zal helpen met het organiseren van de Health Day in Kibuye, Village. Daarna zal ik helpen met het verbeteren van de Community Education. Gelukkig draait de Engelse les goed en is er een curriculum dat gevolgd word. Dit maakt het voor zowel de studenten (lees volwassenen) als de vrijwilliger die les geeft een stuk gemakkelijker en niet nodig om elke keer als er een nieuwe vrijwilliger komt weer opnieuw te beginnen. Zo een zelfde systeem moet gecreëerd worden voor de educatie over gezondheid, vooral HIV/aids voorlichting en family planning. Ik zal dus een klein beetje onderzoek doen naar wat er allemaal al bestaat op dit gebied (literatuur studie), wat de vrouwen al weten, en wat de vrouwen nog willen/moeten weten. Gebaseerd hierop hoop ik samen met Stella (andere dan die ik eerder noemde natuurlijk) een mooi plan van aanpak te schrijven en misschien ook een soort van curriculum te ontwerpen. Stella is een Oegandese vrouw die op dit moment word ingehuurd om de community education lessen te geven en dit volgens zeggen fantastisch aanpakt.

Dus, 5 ochtenden zal ik Arise And Shine helpen, 4 middagen zal ik bezig zijn met het maken van mijn verslagen voor school die ik nog niet af had, waardoor ik niet op stage mag (ik zal dus Feb 2015 afstuderen), een middag ga ik voetballen met de straatkinderen, en zaterdag ga ik Paul (een vriend) helpen met zijn Basketball academy!


Ik ben erg benieuwd naar wat er komen gaat de komende 15 weken en het er weer enorm veel zin in!! Ik hoop snel weer en blog te plaatsen, maar weet nooit zo goed wat interessant is om te vertellen.. dus als jullie ideeen of vragen hebben hoor ik het graag :P

Liefs Mariska