Een eigen huis!

Ik ben al weer drie maand in Oeganda, dus hoogtijd voor een nieuwe blog! De tijd gaat enorm snel en er gebeurt zoveel dat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen of wat ik moet schrijven..

Ook al heb ik zeker weer mijn plekje gevonden hier, het valt mij toch zwaarder dan verwacht zonder Jackson. Ik moet alles zelf uitzoeken, alles zelf doen, en mis toch echt iemand om alles mee te bespreken aan het eind van de dag of een knuffel wanneer ik die nodig heb. Gelukkig heeft hij een hele lieve familie en zorgen ze goed voor mij. Op dit moment heb ik mijn eigen huisje met 3 kamers! De eerste paar weken had ik 2 nichtjes van Jackson in huis, maar dit was toch te zwaar naast full-time werken. Ik moest om 6 uur opstaan, was vaak om 6 uur ‘savonds pas weer thuis.. vervolgens helpen met het huiswerk van de meiden, eten koken, ze naar bed brengen, opruimen.. om vervolgens zelf ook doodmoe naar bed te gaan zorgen fatsoenlijk uit te rusten. De afgelopen week zijn de meiden weer terug naar Sharon gegaan, die daarvoor ook voor ze zorgde, en hoef ik ze alleen maar ‘s morgens naar school te brengen, weer op te halen, en als we thuis komen een beetje mee te helpen met huiswerk of een verhaaltje voor het slapen gaan! Het voelt echt heerlijk om thuis te komen en tijd te hebben om een beetje te rommelen, mer energie te hebben om het huishouden te doen, en een uurtje langer uit te slapen in de ochtend! Het was leuk het even geprobeerd te hebben, maar ik ben echt nog niet klaar voor de verantwoordelijkheid van kinderen :P

Verder, met behulp van een aantal sessies bij de fysiotherapeut gaat het weer helemaal goed met mijn voet. Heel af en toe heb ik nog een beetje last van de zijkant van mijn voet, maar ik kan weer dichte schoenen aan! En dat was ook zeker wel nodig voor het tripje naar Sipi Falls vorige week. Ik was al een keer eerder in Sipi Falls geweest en heb weer mogen genieten van deze prachtige plek! Het klimmen van de berg was op stukken wel zwaar met mijn inspanningsastma en af en toe waren de paden erg glad of gewoonweg zeiknat, maar de beloning was het meer dan waard! DRIE keer een prachtige waterval, uitzicht over de prachtige natuur, vele schattige kameleons, een grot van de voorouders van de lokale bevolking, en het hele proces van koffie aan de struik tot koffie in je kopje uitgelegd – en dat alles in 2 dagen tijd! Wie weet ga ik eind van het jaar nog een keertje terug als ik de moed bij elkaar heb verzameld om te gaan abseilen of voor het paragliden! Ga je mee??

Ik heb trouwens ook al vele kaartjes mogen ontvangen, en hoop stiekem dat er nog veel meer komen gaan! Het is zo leuk om een kaartje te ontvangen en op het waslijntje te hangen; echt een super cadeau Eefje ;) Ik kijk ook nog zeker regelmatig in de postbus of er nieuwe kaartjes zijn, maar helaas de afgelopen weken niet.. dus heb je nog geen kaartje gestuurd en vind je het sturen net zo leuk als ik het ontvangen vind, kijk dan even in mijn andere blog voor het adres!

Ondanks dat ik nog steeds een beetje zoekende ben naar mijn taken, gaat het goed met mijn werk voor AASU en houd iedereen mij aardig bezig. De job descriptions voor de vrijwilligers heb ik eindelijk zo goed als klaar, ik heb meegeholpen aan een informatie pakket voor nieuwe vrijwilligers, de vrijwilligers krijgen een introductie week om de organisatie en Jinja beter te leren kennen en daarnaast is er nu iemand die de algemene coördinatie van de vrijwilligers over heeft genomen. Op dit moment ben ik zelf vooral druk bezig met het aanvragen van mijn werk visum. Ik moet een hele lijst documenten voorbereiden waaronder verscheidene brieven voor verschillende instanties waarom ik de baan heb gekregen, waar ik zelf denk dat ik een werk visum moet krijgen, waarom niet een oegandees mijn werk doet, of ik wel de juiste papieren heb, etc. Een heel gedoe, maar langzaamaan word mijn folder met documenten dikker en begint het ergens op te lijken! Ik hoop dat ook nog voor volgende week de boel af te geven en de aanvraag in te dienen (of anders volgende week, want het blijft Afrika en de tijd gaat nu eenmaal niet zo snel)!

-------

Als je het leuk vind om meer te leren over hoe AASU te werk gaat en wat de organisatie als geheel doet; lees dan vooral verder want ik wil graag beginnen met het uitleggen van een van de 4 programma’s zodat jullie iets meer inzicht krijgen in de organisatie waar ik zo hard voor werk :)

Om het allemaal wat beter te begrijpen: We maken gebruik van wat wij noemen een ‘four-part approach’, simple vertaald als vierdelige aanpak. Wij hebben vier verschillende programma’s die samen moeten zorgen voor duurzamen ontwikkeling van de gemeenschap waarin wij werken (dit is vooral het dorpje Kibuye in Kamuli district, maar wij bereiken veel meer mensen verspreid over Kamuli en Jinja disctrict). Het gezamelijke doel van deze vier onderdelen, en dus AASU is het verbeteren van de leefomstandigheden van de kwetsbare bevolking in onze focus gebieden. Hieronder in het kort een stukje over het Babieshome:

Als eerst is er het Babieshome, dat zorgt voor 18 kwetsbare kinderen; waarvan de meeste jonger dan 5 jaar. We hebben onze eigen verpleegkundige met de hoogst nodige medicijnen, een lokaal voor de peuterspeelzaal, een kok, wasmachines en speciale voorzieningen voor de kinderen met een beperking. Onze grootste focus is te zorgen dat de kinderen weer naar huis kunnen en dus blijven de kinderen niet langer dan nodig. Vanaf de dag da teen kindje bij ons binnen komt werken we hard aan het verbeteren van de thuis situatie zodat ze weer terug naar huis kunnen bij hun biologische familie. Dit lukt in de meeste gevallen erg goed, alleen voor de kinderen met een beperking is dit meestal niet mogelijk en daarom is het van belang dat zij een plek krijgen waar ze voor altijd kunnen blijven. Onze partner organisatie Bulungi heeft daarom een huis in Kampala waar langzamerhand alle kinderen met een beperking heen verhuizen – een huis om oud in te worden.

Op dit moment zijn wij aan het uitzoeken of het mogelijk is om van geïnstitutionaliseerde zorg over te schakelen naar ‘pleegzorg’ waarbij het Babieshome slechts een tussenstop is en idealiter helemaal vermeden kan worden. De eerste stap die wij hierbij hebben gezet is door aunties (die voor de kinderen zorgen) te matchen met de kinderen zodat elk kind één special auntie heeft waarmee hij/zij een special band kan opbouwen en elke auntie niet meer dan 3 baby’s of 4 kinderen in de kamer heeft om voor te zorgen.



Liefs Mariska