Sommige dingen blijven gewoon opmerkelijk..

Bijna iedereen in Oeganda is religieus en ze kijken dan ook vaak raar op als ik ze vertel dat ik geen religie hebt. De meeste Oegandezen zijn Christelijk (80%), maar ook andere geloven zoals de islam zijn vertegenwoordigt.. dat blijkt ook wel aangezien 5 keer per dag opgeroepen word voor gebed (waardoor ik elke ochtend om 5.30uur wakker word) maar goed, het punt dat ik dus wilde maken is mijn verwondering over de gemakkelijke omgang tussen alle verschillende geloven met als uitgangspunt dat iedereen toch eigenlijk in dezelfde god gelooft! Daarnaast is helaas de gedachtegang over homoseksualiteit minder rooskleurig en vredelievend. Gelukkig is de wet om doodstraf op homoseksualiteit er niet doorgekomen, alsnog staan er gevangenisstraffen tot wel 14 jaar op homoseksualiteit en handelingen die hierop betrekking hebben. Als ik de mensen hier ernaar vraag wordt mij verteld dat homoseksualiteit door het westen is gebracht. Daarnaast heb ik ook gelezen dat de homohaat door het westen is gebracht en dat er zelfs delen in Oeganda zijn waar lesbische stellen vroeger werden gezien als halfgoden. De informatiestromen spreken elkaar hier dus ook behoorlijk tegen; waar de een zegt dat het vroeger normaal was, zegt de ander dat het vroeger überhaupt niet bestond. Op dit moment voer ik een situatie analyse uit voor mijn stage organisatie en blijf ik stuiten op verbazingwekkende data, feiten en fabels.
Na twee weken ziek te zijn en thuis te zijn gebleven, want ja die toilet blijft me toch wel dwars zitten (geestelijk en lichamelijk), ben ik eindelijk sinds afgelopen vrijdag weer aan het werk, kan ik de normale toilet van de country director gebruiken, en probeer ik mijn werk weer op te pakken.. langzaam aan komt de trein in mijn hersenen weer op gang en nu ben ik druk met het regelen van verschillende dingen tegelijk: Ik moet via de examencommissie regelen dat ik mijn stage 2 weken kan verlengen omdat ik te veel vertraging heb opgelopen, maar moet ondertussen ook twee opdrachten maken, interviews gaan regelen, en daarnaast niet vergeten dat ik nog moet bedenken wat ik ga doen als ik terug kom, aangezien ik dan voor een heel jaar mijn eigen vakken mag kiezen! Tja, je denk een studie te hebben gekozen en een richting in je leven te hebben bepaald.. blijken er toch echt nog te veel mogelijkheden over te zijn en is de richting ‘internationaal project manager, volksgezondheid’ heel zo specifiek nog niet. Ik ben dus nog wel even bezig met nadenken wat ik wil en wat er mogelijk is binnen de eisen die gesteld worden aan dit jaar naar keuze.. iets met kinderen, iets met onderzoeken, iets met mensen/kinderen met een beperking, iets met epidemieën, iets met infectieuze ziektes, en ga zo maar door. En ja ik heb het ook al andersom geprobeerd, maar dingen wegstrepen lijd niet echt tot een erg verkleind zoek veld (geen politiek, geen economie, geen 40 uur op kantoor).
Gelukkig is het hier in Oeganda niet alleen werken en heb ik naast 40-50 uur werken per week nog genoeg tijd over om te genieten.. De laatste paar weken (naast ziek zijn wat dan wel snel 24 uur per dag in beslag neemt) heb ik mij niet te druk gemaakt met allemaal uitstapjes maar heb ik mij vooral vermaakt met het simpele leven en het genieten van mijn omgeving. Af en toe op Woensdagavond naar de film en in het weekend (vrijdag en/of zaterdag) uitgaan met de Oegandese jongens en Mzungu/Nederlandse meisjes.. want je Mzungu jongens zijn hier dan weer niet zo veel te vinden! Bijna elke avond kook ik thuis (meestal wel met iemand samen) mijn eigen eten, want ik sta elke keer weer versteld hoe snel mijn geld hier de deur uitvliegt! (tja wat wil je als ik en paar keer medicijnen moet halen en de visumverlenging niet met me meegebrachte euro’s kan betalen)
Verder ben ik afgelopen zaterdag mee geweest met Renate (een Nederlands meisje bij mij in huis woont dat nu al voor, met pauze, 2 jaar woont en haar eigen organisatie heeft) en andere vrijwilligers die ik hier heb ontmoet om te gaan zwemmen met de kinderen van Bulungi (www.bulungi.nl) en de kinderen (tot 5 jaar) van babieshome van de organisatie arise and shine, waar Renate mee samenwerkt. Het was echt geweldig om die kinderen te zien genieten en met zo iets simpels zo blij te kunnen maken. Zaten al die kleintjes netjes op de badrand te wachten tot er iemand was die ze vastpakte om samen het water in te gaan. Ja, nog zoiets opmerkelijks.. hoe klein ze ook zijn ze blijven rustig op de badrand zitten, zonder in het water te springen of weg te lopen! Probeer dat in Nederland maar eens voor elkaar te krijgen. Ik heb echt genoten van het zwemmen en als die vrolijke gezichtjes, die daarna eigenlijk bijna allemaal te moe waren om nog weer 10 minuten terug te lopen naar babieshome.. Ik geloof dat ik zelf ook aardig moe was en mijn weerstand hier flink is gedaald want afgelopen zaterdagmiddag/avond is ook de bijholteontsteking begonnen ;) Gelukkig niet al te pijnlijk allemaal en maar 1 nachtje wakker gelegen van de pijn (nu dus ook gewoon aan het werk)
Dus.. ondertussen nog steeds hard aan het werk, alle vrijwilligers hier lijken weer te vertrekken (want ja de zomervakantie is een soort van voorbij), en ik heb een beetje het gevoel alleen over te blijven in een stad waar normaal gesproken aardig wat Mzungu’s rondlopen. Gelukkig gaat dit mijn pret niet drukken, want hoewel ik het geweldig vond met al die mensen hier om mij heen en zij (bijna) allemaal vertrekken zijn er genoeg Oegandezen over om samen mijn vrije tijd mee in te vullen. Ook ben ik druk bezig met het voorbereiden om op 15 september (tot 23 oktober) voor 5 weken terug te gaan naar Bukomansimbi en daar iedereen weer te zien!

Liefs Mariska

Ps. Ik heb niet zo veel foto’s gemaakt, maar via facebook zie je er wel een paar van andere voorbij komen en als ik tijd en goed internet heb (erg schaars) zal ik hier ook nog wat foto’s proberen te plaatsen!